Szczecin, listopad. 2004 r.
Curriculum Vitae
napisane własnoręcznie przez prof. Szymańskiego
SZYMAŃSKI ZBIGNIEW urodził się 01. 09. 1938 w Lublinie. Rodzice byli nauczycielami, rodem z Kresów Wschodnich. Studia wyższe ukończył na Wydziale Lekarskim P A M w Szczecinie w 1961 r. W latach 1961-2001 był pracownikiem dydaktyczno-naukowym w PAM, kolejno: w Zakładzie Anatomii Prawidłowej, w III Klinice Chorób Wewnętrznych (od 1966), w Instytucie Położnictwa i Ginekologii (w latach 1972-2001, gdzie zajmował się endokrynologią oraz patologią ciąży). Ukończył specjalizacje z zakresu chorób wewnętrznych I0 w 1966 r., II0 w 1969 r., oraz z endokrynologii w 1974 r. Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1970 r. (na podstawie rozprawy: Badania cytogenetyczne w przypadkach zaburzeń różnicowania się płci), a tytuł doktora habilitowanego w zakresie medycyny-endokrynologii w 1992 roku (po przedstawieniu rozprawy: Wpływ gonadotropin na syntezę steroidów nadnerczowych). Był także zatrudniony w oddz. chorób wewnętrznych Szpitala Wojewódzkiego. Jednocześnie pracował w różnych placówkach szpitalnych i ambulatoryjnych ? najdłużej w Woj. Poradni Endokrynologii i Andrologii.
Nigdy nie należał do żadnej organizacji partyjnej. Uczestniczył w działalności duszpasterstwa akademickiego i służby zdrowia, w ruchu pielgrzymkowym i oazowym. Angażował się w prowadzenie kursów dla instruktorów poradnictwa rodzinnego. Brał udział w różnych inicjatywach na rzecz obrony dziecka poczętego i samotnej matki. Prowadził od 1972 r (przez ponad 20 lat), bez formalnej zgody Władz PAM wykłady z medycyny pastoralnej w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym w Szczecinie i innych ośrodkach. W październiku 1980 r., wraz z małżonką, uczestniczył w Światowym Synodzie Biskupów w Rzymie w charakterze świeckiego audytora.
Uczestniczył w tworzeniu struktur Solidarności, jeszcze przed jej rejestracją (od 5 września 1980 r.), a następnie w pracach Komisji Zakładowej PAM. Zredagował „Memoriał w sprawie planowania rodziny w Polsce”, który został uchwalony jako oficjalny dokument KZ „S” PAM i upowszechniony w wielotysięcznych nakładach przez struktury Solidarności. W czasie stanu wojennego uczestniczył w udzielaniu pomocy osobom represjonowanym oraz ich rodzinom, a także w kolportażu nielegalnych wydawnictw.
21 października 1981 r doprowadził do zarejestrowania w Szczecinie Towarzystwa Odpowiedzialnego Rodzicielstwa, jako drugiej po Solidarności organizacji ogólnopolskiej utworzonej z oddolnej inicjatywy. Przy tym TOR w pełni akceptował naukę Kościoła dotyczącą poszanowania życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci oraz planowania rodziny. Jako wieloletni prezes TOR bronił istnienia oraz tożsamości tej organizacji, która była dwukrotnie zawieszana i rozwiązywana. Udało się tą organizację nie tylko ponownie zarejestrować, ale także po wielomiesięcznych staraniach unieważnić komunistyczną decyzję o rozwiązaniu. Pozostałe organizacje, nawet Solidarność i Związki Twórcze nie uzyskały uchylenia decyzji ich rozwiązania.
Inspirował zredagowanie „Wniosku Szczecińskiego Klubu Katolików z 27 kwietnia 1987 r. do władz ustawodawczych PRL o podjęcie inicjatywy zmieniającej przepisy wykonawcze, a w dalszej kolejności zmianę ustawy legalizującej sztuczne poronienia. Około pół roku po złożeniu tego wniosku Sejm IX kadencji PRL powołał specjalną podkomisję do rozpatrzenia przedstawionych w nim argumentów, których wnioskodawcy przekonywująco bronili. Rozwinęła się ogólnonarodowa dyskusja nt. istoty i skutków aborcji, co ułatwiło działania praktyczne i prawne na rzecz ochrony dziecka poczętego. Z powodu prowadzonej działalności był dwa razy przesłuchiwany przez SB, a 19.10.1990 r. (po mszy św. w rocznicę porwania ks. Jerzego Popiełuszki pobity przez „nieznanych sprawców”.
W latach 1992-2001 pracował w Instytucie Studiów nad Rodziną Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego (sukcesora Akademii Teologii Katolickiej) w Warszawie, na stanowisku profesora nadzwyczajnego, w zakresie wychowania prorodzinnego.
W 1997 r. został wybrany posłem na Sejm, jako kandydat Stowarzyszenia Rodzin Katolickich z 11 miejsca na liście AWS w Szczecinie, uzyskując trzecią liczbę głosów. W Sejmie był wiceprzewodniczącym Komisji Zdrowia. W tej Komisji należał do 10 podkomisji, w tym w dwóch był przewodniczącym. Stale upominał się o poprawę finansowania ochrony zdrowia oraz bardziej wnikliwe rozpatrywanie postulatów lekarzy, pielęgniarek i wszystkich pracowników służby zdrowia w celu poprawy warunków leczenia pacjentów. Większość z nich znalazła się w przygotowanym pod jego kierownictwem projekcie nowelizacji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Niestety zakończenie nad nim prace zostały zablokowane na około półtora roku przez uchwałę UW i SLD. Wprawdzie liczne przepisy projektu weszły formalnie w życie, ale dopiero po wyborach parlamentarnych. Najważniejszy zapis o podwyższaniu składki na puz (corocznie o 0,25%, w ciągu pięciu lat) został uchylony przez władze kolejnej kadencji. Zabiegi posła przyczyniły się do wyłączenia uznaniowości w ustalaniu podatków od gruntów i nieruchomości użytkowanych przez zakłady opieki zdrowotnej. Ujednolicono je na najniższym poziomie (1/3 maksymalnej wysokości), co ograniczyło niesprawiedliwe zagrożenie nierównomiernym zadłużaniem się niektórych zakładów opieki zdrowotnej. Sukcesem było obronienie (ostatnio zniesione) pojedynczej rejestracji lekarzy, pielęgniarek i położnych wyłącznie w izbach zawodowych, bez wprowadzania dodatkowych kosztów i procedur przez samorządy terytorialne.
W czasie całej kadencji Sejmu pozostawał na urlopie bezpłatnym we wszystkich pozostałych miejscach pracy.
Jako poseł był członkiem stałej Komisji Łączności z Polakami za Granicą, oraz dwóch komisji nadzwyczajnych: d.s. ustaw kompetencyjnych reformy administracji oraz d.s. spółdzielczości mieszkaniowej, członkiem Zgromadzenia Posłów Sejmu RP i Republiki Litewskiej oraz trzech grup międzyparlamentarnych. Jako przewodniczący Grupy Międzyparlamentarnej Polsko-Białoruskiej był wnioskodawcą i głównym autorem „Posłania do Narodu Białoruskiego”, w którym zostało wyrażone poparcie dla demokratycznych sił na Białorusi oraz procesów zbliżenia pomiędzy Polakami i Białorusinami. Natomiast sprzeciw środowisk liberalnych (także z AWS) oraz postkomunistycznych uniemożliwił uchwalenie Karty Polaka (dającej Rodakom z całego świata podobne prawa jak członkom UE), a także przeprowadzenie powszechnego uwłaszczenia i uczciwej prywatyzacji oraz ochronę własności publicznej m.in. przez utworzenie Prokuratorii Generalnej. W walce o te sprawy uczestniczył z dużą determinacją. Udało się natomiast z jego walnym udziałem zabezpieczyć majątek uzdrowisk przed rozgrabieniem, przez przekazanie go jednoosobowym spółkom skarbu państwa. Jako poseł złożył w Sejmie 14 interpelacji, 6 zapytań, 7 oświadczeń, miał 48 wystąpień podczas obrad plenarnych jako sprawozdawca lub przedstawiciel AWS-u.
W czerwcu 2001 r. reprezentował Sejm RP w Komisji Nadzwyczajnej d.s. Genomu Ludzkiego UE w Brukseli. Bardzo jednoznacznie przedstawił stanowisko Polski o jego nienaruszalności.
W 2001r. Minister Zdrowia powołał go na przewodniczącego Krajowego Zespołu Promocji Naturalnego Planowania Rodziny, co zaowocowało opracowaniem książki „Płodność i planowanie rodziny” oraz autorstwem siedmiu jej rozdziałów (Wyd. PAM Szczecin 2004).
Opublikował ponad 60 prac naukowych z zakresu medycyny (w kraju i za granicą) i kilkadziesiąt prac popularno-naukowych. Był promotorem trzech prac na stopień doktora nauk medycznych i opiekunem dwunastu prac na stopień magistra, recenzował szereg prac oraz publikacji. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za wieloletnią działalność pedagogiczną.
Żonaty – żona Krystyna (dr med. ? okulistka); czworo dorosłych dzieci, które skończyły studia wyższe i założyły własne rodziny: Halina (lekarz-okulista), Przemysław mgr inż. elektryk i mgr teologii, Anna mgr anglistyki, Justyna mgr wychowania fizycznego; piętnaścioro wnuków.
Nigdy nie należał do żadnej organizacji partyjnej. Uczestniczył w działalności duszpasterstwa akademickiego i służby zdrowia, w ruchu pielgrzymkowym i oazowym. Angażował się w prowadzenie kursów dla instruktorów poradnictwa rodzinnego. Brał udział w różnych inicjatywach na rzecz obrony dziecka poczętego i samotnej matki. Prowadził od 1972 r (przez ponad 20 lat), bez formalnej zgody Władz PAM wykłady z medycyny pastoralnej w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym w Szczecinie i innych ośrodkach. W październiku 1980 r., wraz z małżonką, uczestniczył w Światowym Synodzie Biskupów w Rzymie w charakterze świeckiego audytora.
Uczestniczył w tworzeniu struktur Solidarności, jeszcze przed jej rejestracją (od 5 września 1980 r.), a następnie w pracach Komisji Zakładowej PAM. Zredagował „Memoriał w sprawie planowania rodziny w Polsce”, który został uchwalony jako oficjalny dokument KZ „S” PAM i upowszechniony w wielotysięcznych nakładach przez struktury Solidarności. W czasie stanu wojennego uczestniczył w udzielaniu pomocy osobom represjonowanym oraz ich rodzinom, a także w kolportażu nielegalnych wydawnictw.
21 października 1981 r doprowadził do zarejestrowania w Szczecinie Towarzystwa Odpowiedzialnego Rodzicielstwa, jako drugiej po Solidarności organizacji ogólnopolskiej utworzonej z oddolnej inicjatywy. Przy tym TOR w pełni akceptował naukę Kościoła dotyczącą poszanowania życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci oraz planowania rodziny. Jako wieloletni prezes TOR bronił istnienia oraz tożsamości tej organizacji, która była dwukrotnie zawieszana i rozwiązywana. Udało się tą organizację nie tylko ponownie zarejestrować, ale także po wielomiesięcznych staraniach unieważnić komunistyczną decyzję o rozwiązaniu. Pozostałe organizacje, nawet Solidarność i Związki Twórcze nie uzyskały uchylenia decyzji ich rozwiązania.
Inspirował zredagowanie „Wniosku Szczecińskiego Klubu Katolików z 27 kwietnia 1987 r. do władz ustawodawczych PRL o podjęcie inicjatywy zmieniającej przepisy wykonawcze, a w dalszej kolejności zmianę ustawy legalizującej sztuczne poronienia. Około pół roku po złożeniu tego wniosku Sejm IX kadencji PRL powołał specjalną podkomisję do rozpatrzenia przedstawionych w nim argumentów, których wnioskodawcy przekonywująco bronili. Rozwinęła się ogólnonarodowa dyskusja nt. istoty i skutków aborcji, co ułatwiło działania praktyczne i prawne na rzecz ochrony dziecka poczętego. Z powodu prowadzonej działalności był dwa razy przesłuchiwany przez SB, a 19.10.1990 r. (po mszy św. w rocznicę porwania ks. Jerzego Popiełuszki pobity przez „nieznanych sprawców”.
W latach 1992-2001 pracował w Instytucie Studiów nad Rodziną Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego (sukcesora Akademii Teologii Katolickiej) w Warszawie, na stanowisku profesora nadzwyczajnego, w zakresie wychowania prorodzinnego.
W 1997 r. został wybrany posłem na Sejm, jako kandydat Stowarzyszenia Rodzin Katolickich z 11 miejsca na liście AWS w Szczecinie, uzyskując trzecią liczbę głosów. W Sejmie był wiceprzewodniczącym Komisji Zdrowia. W tej Komisji należał do 10 podkomisji, w tym w dwóch był przewodniczącym. Stale upominał się o poprawę finansowania ochrony zdrowia oraz bardziej wnikliwe rozpatrywanie postulatów lekarzy, pielęgniarek i wszystkich pracowników służby zdrowia w celu poprawy warunków leczenia pacjentów. Większość z nich znalazła się w przygotowanym pod jego kierownictwem projekcie nowelizacji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Niestety zakończenie nad nim prace zostały zablokowane na około półtora roku przez uchwałę UW i SLD. Wprawdzie liczne przepisy projektu weszły formalnie w życie, ale dopiero po wyborach parlamentarnych. Najważniejszy zapis o podwyższaniu składki na puz (corocznie o 0,25%, w ciągu pięciu lat) został uchylony przez władze kolejnej kadencji. Zabiegi posła przyczyniły się do wyłączenia uznaniowości w ustalaniu podatków od gruntów i nieruchomości użytkowanych przez zakłady opieki zdrowotnej. Ujednolicono je na najniższym poziomie (1/3 maksymalnej wysokości), co ograniczyło niesprawiedliwe zagrożenie nierównomiernym zadłużaniem się niektórych zakładów opieki zdrowotnej. Sukcesem było obronienie (ostatnio zniesione) pojedynczej rejestracji lekarzy, pielęgniarek i położnych wyłącznie w izbach zawodowych, bez wprowadzania dodatkowych kosztów i procedur przez samorządy terytorialne.
W czasie całej kadencji Sejmu pozostawał na urlopie bezpłatnym we wszystkich pozostałych miejscach pracy.
Jako poseł był członkiem stałej Komisji Łączności z Polakami za Granicą, oraz dwóch komisji nadzwyczajnych: d.s. ustaw kompetencyjnych reformy administracji oraz d.s. spółdzielczości mieszkaniowej, członkiem Zgromadzenia Posłów Sejmu RP i Republiki Litewskiej oraz trzech grup międzyparlamentarnych. Jako przewodniczący Grupy Międzyparlamentarnej Polsko-Białoruskiej był wnioskodawcą i głównym autorem „Posłania do Narodu Białoruskiego”, w którym zostało wyrażone poparcie dla demokratycznych sił na Białorusi oraz procesów zbliżenia pomiędzy Polakami i Białorusinami. Natomiast sprzeciw środowisk liberalnych (także z AWS) oraz postkomunistycznych uniemożliwił uchwalenie Karty Polaka (dającej Rodakom z całego świata podobne prawa jak członkom UE), a także przeprowadzenie powszechnego uwłaszczenia i uczciwej prywatyzacji oraz ochronę własności publicznej m.in. przez utworzenie Prokuratorii Generalnej. W walce o te sprawy uczestniczył z dużą determinacją. Udało się natomiast z jego walnym udziałem zabezpieczyć majątek uzdrowisk przed rozgrabieniem, przez przekazanie go jednoosobowym spółkom skarbu państwa. Jako poseł złożył w Sejmie 14 interpelacji, 6 zapytań, 7 oświadczeń, miał 48 wystąpień podczas obrad plenarnych jako sprawozdawca lub przedstawiciel AWS-u.
W czerwcu 2001 r. reprezentował Sejm RP w Komisji Nadzwyczajnej d.s. Genomu Ludzkiego UE w Brukseli. Bardzo jednoznacznie przedstawił stanowisko Polski o jego nienaruszalności.
W 2001r. Minister Zdrowia powołał go na przewodniczącego Krajowego Zespołu Promocji Naturalnego Planowania Rodziny, co zaowocowało opracowaniem książki „Płodność i planowanie rodziny” oraz autorstwem siedmiu jej rozdziałów (Wyd. PAM Szczecin 2004).
Opublikował ponad 60 prac naukowych z zakresu medycyny (w kraju i za granicą) i kilkadziesiąt prac popularno-naukowych. Był promotorem trzech prac na stopień doktora nauk medycznych i opiekunem dwunastu prac na stopień magistra, recenzował szereg prac oraz publikacji. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za wieloletnią działalność pedagogiczną.
Żonaty – żona Krystyna (dr med. ? okulistka); czworo dorosłych dzieci, które skończyły studia wyższe i założyły własne rodziny: Halina (lekarz-okulista), Przemysław mgr inż. elektryk i mgr teologii, Anna mgr anglistyki, Justyna mgr wychowania fizycznego; piętnaścioro wnuków.
Dodaj komentarz